نقطه عطف خلقت

صدای قدسی اشراق، با عطر صلوات درآمیخته است.

تولد گل‌های محمدی، رویشی از مهتاب را سر باغچه لحظه‌ها ریخته است.

زمین، حق دارد در خود نگنجد از این بشارت حجیم.

مژده فردا، چونان چشمه‌ای از امید، در همه جا جاری است.

کاخ های هراس، به خاکستر شومی خویش نشسته‌اند. لرزه بر طاقت طاق کسری افتادهو آتشکده فارس، مقابل خورشید لایزال حجاز چاره‌ای جز خاموشی ندارد.

  نسیم بهاری، لابه لای درختان اندیشه وزیدن گرفته است و قلم، با جلوه‌ای دیگر از عشق روبه‌رو شده است.

صدای شادی و صلوات، به موازات خرد شدن بت‌های جاهلی، گوش‌ها را می‌نوازد.

نیک خویی و پارسایی، به زوایای مختلف زندگی کشیده می‌شود.

اینک گاه آن رسیده که کوچه‌های دل را مفروش از شکوفه کنیم؛ که برترین مخلوقات خداوند، از راه می رسد.

محمد صلی ا... علیه و آله می آید؛ با معجزه شق‌القمر.

آسمان، به پیشوازش، خاک جزیره العرب را ستاره باران کرده است.

ای همسایگان روشنی و نور! آستین بیفشانید که رحمت دو جهان، با قدم های بهشتی‌اش، زمین را متبرک خواهد کرد.

سپیده دم، به مبارک باد دریا می‌آید و کوه، سرود میلادی بزرگ را به بازتاب برمی‌خیزد.

می آید و بهترین اتفاق زمین به وقوع می‌پیوندد.

به یمن قدوم مبارکش آیین مهربانی، روح بشریت را تسخیر خواهد کرد.

قلبش، امین حرف های مگو است و دهانش، آیه‌های مبین امانت را به تفسیر می آید.

به روشنی نگاهش، سپیده‌های جهان گواهند. حتی خاک، راستی قدم هایش را سوگند می خورد.

ای سپید بزرگ آیین! می‌آیی و بت‌های سیاهی را در هم شکستی.

می‌آیی و آفتاب، باطن شکوهمندت را در آسمان نبوت، برای همیشه می‌گستراند.

ای پیام آور آسمان‌های وسیع!

نفس های زلالت که بر پنجره‌های زمین پاشید، گلدان‌های یگانه پرستی بر تاقچه‌های جهان به گل نشست.

ای که میلادت، نقطه عطف خلقت است! بر تو درود که عشق، خود را با نام تو تجلی داد.

مبارک باد، میلاد روشنی و نیکی!