سلام بر اربعين

به آب زد.

غبار راه را به فرات سپرد و راه افتاد؛ با پاهايي که به فرسودگي و ناتواني رسيده بودند.

پيش رفت؛ درحالي که به قامت دوست و هم سفرش تکيه داشت.

در هر قدم، عطر مقدس نام هاي خداوند را در هوا منتشر کرد. وقتي به مقصد رسيد، دست بر قبر نهاد و سلام کرد؛ ولي فضاي اطرافش را سکوت، فراگرفته بود.

با دلي شکسته گفت: آيا دوست، جواب دوست خود را نمي دهد؟

باز در محاصره سکوت بود؛ شايد خيره شد به آسمان! شايد هم به خاک و بعد زمزمه کرد چگونه جواب گويي درحالي که بين سر و بدنت جدايي افتاده است؟

سلام بر  اربعين!

ادامه مطلب...